بازگشت به ریشه‌ها و پرونده اسمورل
«احضار: آخرین مراسم» که به کارگردانی مایکل چاوز (کارگردان «راهبه ۲» و «احضار: شیطان مرا وادار کرد») و بازی درخشان دوباره پاتریک ویلسون (در نقش اد وارن) و ورا فارمیگا (در نقش لورن وارن) ساخته شده، بر اساس تحقیقات واقعی پرونده جنجالی جن‌زدگی خانواده اسمورل در سال ۱۹۸۶ است.
فیلم تلاش می‌کنه حال‌وهوای کلاسیک و سنگین قسمت اول رو احیا کنه، جایی که تمرکز نه بر جلوه‌های ویژه، بلکه بر دلهره و تهدیدهای روانی بود. داستان این بار، نه تنها یک تسخیر ماورایی، بلکه پویایی‌های خانوادگی وارن‌ها و دخترشون جودی رو با این ماجرا ترکیب می‌کنه و پای جودی رو بیشتر از همیشه به خطرات ماورایی می‌کشه.
نقاط قوت: خانواده، ستون فقرات وحشت
با وجود انتقادهایی که به فیلم وارده، «آخرین مراسم» چند نقطه قوت بزرگ داره که نباید نادیده گرفته بشه:
- پویایی خانواده وارن: بزرگ‌ترین دستاورد و نخ ارتباطی قدرتمند در کل این مجموعه، رابطه عمیق و متعهدانه اد و لورنه. این فیلم هم در پرداخت به این عشق و فداکاری خانوادگی قدرتمند عمل می‌کنه. لحظاتی که لورن با روح همسرش در کشمکش است یا تلاش این زوج برای محافظت از دخترشون، قلب تپنده فیلمه و باعث می‌شه مخاطب با شخصیت‌ها ارتباط عاطفی قوی برقرار کنه.
- فضای نوستالژیک: فیلم به‌وضوح سعی می‌کنه از حال‌وهوای پرسر و صدای «احضار ۳» فاصله بگیره و به وحشت کلاسیک خانه‌های جن‌زده بازگرده. استفاده مؤثر از صدا، نورپردازی تیره و ایجاد دلهره از طریق انتظار، یادآور ریشه‌های موفق فرنچایزه.
- موفقیت گیشه‌ای و اهمیت ژانر: فیلم «آخرین مراسم» با وجود نقدها، موفقیت مالی چشمگیری داشت و تبدیل به پرفروش‌ترین فیلم سری شد (با فروش جهانی بیش از ۴۵۹ میلیون دلار). این موفقیت، تأکید دوباره‌ای است بر قدرت ژانر وحشت و اهمیت تجربه ترس جمعی در سالن‌های سینما که مخاطبان وفاداری داره.
ضعف‌ها و انتقادها: شبح کمرنگ و تکرار فرمول
متأسفانه، «آخرین مراسم» در مهم‌ترین وظیفه‌اش، یعنی ترساندن و پایان‌بندی حماسی، نتونسته در قد و قامت میراث این سری ظاهر بشه.
- آنتاگونیست ضعیف و کم‌پرداخت: بزرگ‌ترین ایراد منتقدان، ضعف در شخصیت‌پردازی شیطان یا موجود نهایی این قسمت بود. برخلاف شخصیت‌های ماندگاری مثل والاک یا بثشیبا که چهره و هویتی فراموش‌نشدنی داشتند، آنتاگونیست در این قسمت بسیار سطحی باقی می‌مونه. ما بیشتر سایه‌ها و جرقه‌هایی از حضور او می‌بینیم و فرصتی طلایی برای معرفی یک آیکون ترس جدید از دست می‌ره.
- اغراق در جلوه‌های ویژه: بعضی منتقدان معتقدند فیلم بیش از حد به جلوه‌های ویژه کامپیوتری (CGI) تکیه کرده و این موضوع باعث شده بسیاری از سکانس‌های ترسناک، غیرطبیعی و ضعیف به نظر بیان. در مقابل فیلم‌های ترسناک قدیمی‌تر که بر ترس‌های فیزیکی و عملی متمرکز بودند، این اتکا به CGI، «شوک» رو جایگزین «دلهره» کرده.
- باگ‌های داستانی و منطقی: برخی بینندگان به عدم وجود منطق قوی پشت برخی از سکانس‌ها و انگیزه‌های شیاطین اشاره کردند. اینکه هدف شیاطین از این همه سال انتظار برای جودی وارن چه بوده، یا بعضی ایرادات در صحنه‌های مبارزه و آسیب‌دیدگی شخصیت‌ها، فیلم رو در بخش پایانی کمی سست نشون می‌ده.
نتیجه‌گیری: پایانی متوسط برای یک مسیر درخشان
«احضار: آخرین مراسم» فیلمی است که با بازی‌های قوی بازیگران اصلی و تمرکز بر بعد انسانی و خانوادگی وارن‌ها، برای طرفداران مجموعه لحظات عاطفی و وداع‌گونه را فراهم می‌کند. اما به عنوان یک فیلم ترسناک مستقل و یک پایان حماسی برای سری اصلی، نمی‌تواند به سطح دلهره‌آور و خلاقانه قسمت اول برسد.
این فیلم پاسخی است به این پرسش محوری که آیا باید گذشته شوم را نادیده گرفت یا با شجاعت در برابرش ایستاد؟ و نه تنها برای اد و لورن، بلکه برای دخترشان جودی، این نبرد را به نمایش می‌گذارد.
اگر شما از طرفداران سرسخت فرنچایز «احضار» هستید و به دنبال دیدن یک پرونده دیگر و مخصوصاً تماشای وداع احساسی با اد و لورن هستید، این فیلم ارزش دیدن را دارد. اما اگر انتظار یک شاهکار ترسناک در حد و اندازه‌های فیلم اول را دارید، ممکن است کمی ناامید شوید.
0 دیدگاه